در وبلاگ فاخر « ديزمار ارسباران» به مطلبي زير عنوان « نگذاريد گلين شيرزن بي ادعاي چاي كندي كه 6 نفر را از زير آوار نجات داد در تاريخمان بي نام بماند»، برخوردم كه از يك سوي ناراحت كننده است و از سوي ديگر موجي از غرور و سرور در جان آدمي به راه مي اندازد. حكايت، حكايت زلزله است. حكايت زني در روستاي چايكندي ورزقان كه شرح تنهايي مي سرايد. تنهايي در شب اول زلزله ي 21 مرداد. آن تنهايي غريب و جانسوز در آن شب مخوف كه روستاهاي بسياري شاهدش بودند. روستاي چئراغلي، روستاي باجاباج، روستاي دامن 
آباد و....نيز سال هاي سال از آن تنهايي غريب رنج خواهند برد. حكايت « محمد» از چئراغلي و حكايت « خديجه » در باجاباج، معلوم است كه دل تاريخ مان را به درد خواهد آورد.
و « گلين » بانو در روستاي چاي كندي ورزقان. شيرزني كه در آن شب تنهايي جان 6 نفر را نجات داده است. تصور كنيد آن لحظه هاي مرگ و زندگي را. تصور كنيد آن سعي و كوشش شجاعانه و مسئولانه ي « گلين» را. حتي در روستاي چئراغلي نيز زن « محمد» به تنهايي آوار را با دستانش مي كند تا فرزندش را نجات دهد و محمد مي گويد « هيچ كس در آن لحظات عشق و تلاش مادرانه زنم را براي نجات فرزندمان نديد». فرزندي كه اما جانش را زير آوار از دست داده بود.
آري قره داغ از بانوانش شرمسار است و مردانش چگونه اين غم و غريبي آن ها را پشت سر خواهند گذاشت. زلزله ي 21 مرداد در قره داغ با « تنهايي بانوان » بسيار غريبانه ثبت شد.
حال، حكايت « گلين» است و « گلين» شيرزني است از تبار «پريزاد». پريزاد آن « قره قوچاق»ي بود كه در محال خداآفرين حماسه آفريد و روي مردان ديار قره داغ را سفيد كرد. بعيد نيست كه در روستاي زلزله زده و زير آسمان شب، زني از همين تبار حماسه آفريني كند. « گلين» و گلين ها نام و يادشان دل تاريخ را شاد مي سازد و قره داغ به خود مي بالد براي هميشه.
او را عصر خنك روز
سه شنبه، سوم مرداد در پياده روي نزديك ميدان آزادي اهر ديدم. نسبت به دفعه ي قبل
كه ديده بودمش، لاغرتر و پيرتر نشان مي داد. شنيده بودم كه دعوت حضور در جشنواره ي
« عاشيقلار دئيشمه سي » تبريز را نپذيرفته است. علتش را كه پرسيدم سفره دلش گشوده
شد. از « اهر» و « مسئولان فرهنگي» اش گلايه داشت و گفت: « ناراضي هستم». از بي
توجهي ها نسبت به خود و هنر خود، شكوه داشت و حق هم داشت. شنيدم كه گفت يك ماه است
با دعوت مديريت مجموعه ي توريستي حيران در مسير آستارا براي گردشگران برنامه اجرا
مي كند. راضي بود از آن ها و تشكر مي كرد و از برخورد و استقبالي كه از او در آن
محال شده، خوشحال بود. با حلول رمضان، « قوپوز» از سينه پايين آورده و به اهر آمده
بود. همچنان از من هم گلايه داشت و مي گفت: « درد ما را نمي نويسيد». هرچند، كم و
بيش نوشته ايم، اما باز حق با او بود. در سال 87 گفتگويي با او داشتيم در «
عاشيقلار قفه سي» ِاهر كه متن گفتگو در گويا منتشر شد. آن روز « قوپوز» بر سينه بُرد
و خواند. گفت: « قوجا قارتال نه گزیرسن، داغلار قوینوندا قوینوندا» و امروز وصف
حال خود اوست اين شعر. اما « قارتال» ِ قره داغ، چه ديده از ما كه فرود آمده از
قله ها و پناه بر گردنه ي « حيران» برده است. شايد هم خوب است براي « عاشيق ولي» كه
فارغ از مكرر گفتن هاي بي سود و ثمر، چندي در هواي خزري حيران بسر برد و آرامش
يابد.
قبلاً نوشته بودم كه چه فرقي است جان دادن شهروندان قره داغي از زلزله باشد يا 
آبان سال 90 بود كه 
پيش از اين هم نوشته بودم كه علي رغم آوار سنگيني از مشكلات و مشقت هاي ناشي از زلزله كه بر دوش منطقه است و علي رغم اين كه سرگرم ساخت و ساز و بازسازي هاي خانه ها هستيم، نبايد از جلوه هاي نوع دوستي و فداكاري در اين زلزله غافل بود. در لحظات نخستين پس از زلزله و در واقع آن شب تنهايي، فداكاري مردان و زنان، چنان جوهري از عشق و ايثار داشته است كه بايد همه ي آن ها را يافت و ثبت كرد.
